مقاوم سازی سازه های بتنی

امروز بدلیل سهولت در اجراء و هزینه نسبتاً کمتر اجراء سازه های بتنی نسبت
به سازه های فلزی و نیز عدم نیاز به تأمین هزینه مالی سنگین اولیه به
هنگام شروع کار اکثر کارفرمایان و سازندگان ساختمان ترجیح می دهند
که پروژه های ساختمانی ( مقاوم سازی ساختمان ) و عمرانی خویش را به صورت
بتن آرمه اجراء نموده و کندی در پیشرفت اینگونه پروژه ها را نسبت به بهاء بالای
اجراء سازه های فولادی در نظر نگیرند. در ادامه در مورد کاربرد مقاوم سازی سازه توضیحاتی داده شده است ، با ما همراه باشید .

مقاوم سازی سازه های بتنی :

یکی از معایب اجراء سازه های بتنی صرف نیروی کار
جهت تهیه بتن در کارگاه و عدم ساخت قطعات در کارخانه و جلوگیری
از نیروی انسانی در فرآیند ساخت قطعات می باشد. بطور
مثال در پروژه های فولادی قسمت اعظم فرآیند ساخت اسکلت
در کارخانه توسط دستگاه صورت گرفته و فقط مراحل مونتاژ و نصب نهایی
قطعات در کارگاه توسط نیروی انسانی صورت می گیرد که مرحله مونتاژ می تواند جوشکاری و یا بتن پیچ و مهره اتصالات باشد.

سازه های بتنی :

اما در سازه های بتنی غیر از مرحله تولید میلگردهای مورد نیاز در بتن که در
کارخانجات ذوب آهن ساخته می شوند دیگر مراحل ساخت المانهای
سازه ای مانند فونداسیون ، تیرها ، ستونها و دیوارهای برشی همگی توسط نیروی انسانی و عوامل موجود در کارگاه اجراء می گردد.

در نتیجه امکان ایجاد خطا در کار، پایین بودن کیفیت اجراء و عدم ساخت بتن
مناسب و عمل آوری و کیورینگ آن میتواند مشکلات و مسائل متعددی را
در سازه ایجاد کرد و باعث روی آوردن عوامل اجرایی کارفرما
به مقاوم سازی سازه های بتنی گردد. بنابراین مقاوم سازی سازه های بتنی بدلیل
وجود عوامل انسانی در فرآیند ساخت به مراتب بیشتر از مقاوم سازی سازه های فولادی می باشد.
مقاوم سازی سازه های بتنی می تواند شامل یک یا چند بخش ازسازه گردد
و متناسب با اینکه ضعف در سازه در چه قسمتهایی می باشد می توان نسبت به تصمیم گیری در خصوص  روش مقاوم سازی بتنی اقدام نمود.

مطالعات اولیه آسیب پذیری سازه :

ذکر این نکته ضروری است که بحث مقاوم سازی ساختمان با بهسازی لرزه ای سازه کاملاً ۲ مقوله جدا می باشد.

در مقاوم سازی ساختمان یک بخش یا المان از سازه و یا کل سازه بدلیل
اشتباه در اجراء یا طراحی و یا عدم بکارگیری مصالح و نیروی انسانی
ماهر دچار اشکال گردیده و عضو مربوطه دارای نقص بوده و قادر
به تحمل نیروهای وارده از سازه به خود را نداشته و عملکردی ناقص از خود نشان می دهد.
لذا جهت رفع معضل پیش آمده می بایست آن عضو یا المان مورد
نظر مقاوم سازی و تقویت گردیده تا بتواند در فرآیند کنش و اندر کنش نیروی وارده داخلی نقش مناسبی را ایفاء نماید.

اما در بهسازی سازه و بهسازی لرزه ای سازه ، ساختمان اجراء شده
دارای هیچگونه ایراد و اشکالی نبوده و در زمان اجراء کلیه مصالح و مواد مصرفی
توسط نیروی کاری ماهر بصورت کامل اجراء گردیده است. اما بعد از گذشت مدت
زمانی از بهره برداری پروژه و استفاده کارفرما از ابنیه مذکور
بدلیل تغییر وتکمیل آئین نامه های طراحی سازه خصوصاً در خصوص
بارهای لرزه ای وارده بر سازه احساس می گردد ، سازه مورد نظر نتواند
در برابر بارهای جانبی زلزله مقاومت نموده و نیازمند تقویت و مقاوم سازی خاصی در این خصوص می باشد.

در نتیجه :

لذا با فرض صحیح بودن محاسبات سازه مذکور در زمان طراحی و نیز
فرض صحت اجراء و عملکرد صحیح سازه در برابر نیروهای وارده
بر آن با بهره گیری از آئین نامه های طرح بهسازی
لرزه ای سازه و در نظر گرفتن کلیه ظرفیتهای مرتبط با اعضاء
سازه و کمک از المانهای شکل پذیر نسبت به ارائه طرح مقاوم سازی
وتقویت سازه اقدام می گردد. بنابراین بهسازی و آسیب پذیری لرزه ای
سازه تفاوت عمده ای با مقاوم سازی سازه داشته و هر یک در جای مناسبی کارایی خواهد داشت.